Ναι, η Θεατρική Τέχνη γεννήθηκε εδώ, στην Ελλάδα. Χιλιάδες χρόνια πρίν, οι θεατές κατέκλυζαν τα θέατρα, οι συγγραφείς (οι οποίοι ονομάζονταν και ποιητές) απολάμβαναν μεγάλου σεβασμού και οι επιλογή κάποιου προσπωπου σαν χορηγού μίας θεατρικής παράστασης αποτελούσε ύψιστη τιμή.

Αρχικά, οι θεατρικές πράξεις ήταν μέρος των τελετουργιών πρός τιμή του Διόνυσου, του Θεού του Πάθους. Αργότερα, οι θεατρικές αυτές πράξεις πήραν τη μορφή του Δράματος. Όπως και στις Διονυσιακές τελετουργίες, το αρχαίο δράμα συνέχισε να έχει έναν θρησκευτικό, μυστριακό και ιερό χαρακτήρα: κάθε παράσταση δεν αποσκοπούσε μόνο στην ψυχαγωγία των θεατών, αλλά ήταν κυρίως ένα αφιέρωμα στις θείες και ανθρώπινες αξίες και αρετές: Θεοί και θνητοί, ήρωες και μυθικές φιγούρες συνυπήρχαν στο πλαίσιο ενός μύθου ή μίας ιστορίας, σαν θύματα της μοίρας ή του πάθους, ζώντας της συνέπειες της παραβίασης των όρων της κοινωνικής ή θρησκευτικής ηθικής, υφιστάμενοι την τιμωρία για την αλλαζονία ή την άδικη κρίση τους και επιζητώντας την κάθαρση... Το αρχαίο δράμα είχε έναν βαθιά μαζικό εκπαιδευτικό χαρακτηρα, γι αυτό και οι παραστασείς ονομαζόταν και διδασκαλίες.

Στους κλασσικούς χρόνους, διαγωνισμοί και παραστάσεις αρχαίου δράματος διοργανώνονταν σε όλη την ελλάδα, κυρίως με αφορμή τις γιορτές του Διόνυσου. Διάσημοι δραματουργοί. οπως ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης παρουσίαζαν στο ενθουσιώδες κοινό τα έργα τους. Στους μεσαιωνικούς χρόνους, το δράμα θεωρήθηκε αντίθετο στη θρησκευτική ηθική, και τα θέατρα, που καποτε έσφυζαν απο ζωή ερήμωσαν, εγκαταλείφθηκαν και καταστράφηκαν. Όμως, ευτυχώς, ένας μεγάλος αριθμός αρχαίων κειμένων και τραγωδιών διασώθηκε ώς σήμερα.